"Kodi Da Vinçi", e vërteta e fundit
 
Edhe këtë herë gjithçka vërtitet rreth identitetit të "femrës" të mistershme, që i qëndron Krishtit në krah

Suksesi i thrillerit "Kodi Da Vinçi", atij libri që tashmë është kthyer në një nga bestsellerët më të ****ur të të gjitha kohërave, nuk ka asnjë dyshim se ka lënë me gojë hapur edhe vetë Dan Braun, autorin e tij. Kjo jo vetëm se amerikani kishte shkruar edhe më parë tri vepra të kësaj natyre, që të tija të vlerësuara nga publiku dhe kritika si më se mediokre, por edhe pasi një version mjaft i ngjashëm i librit ishte publikuar në vitin 1982 nga autorët Michael Baigent dhe Richard Leigh, por që kishte kaluar thuajse pa u vënë re nga askush. Ndërkohë që nga viti 2003, në të cilin u hodh nëpër librari, duhet të nënvizojmë se "Kodi da Vinçi", deri në muajt e parë të vitit 2006, ishte përkthyer në 44 gjuhë të huaja dhe kishte ****ur më shumë se 60,5 milionë kopje, duke e bërë autorin edhe një ndër më të paguarit e të gjitha kohërave. Ajo që duhet të përbëjë vërtet habi për Dan Braun është fakti se vendet që përshkruhen në libër, në të cilat zhvillohet pjesa më e madhe e enigmës që përpiqet të shtjellojë kjo vepër, janë kthyer në objekte të mirëfillta pelegrinazhi nga një numër shumë i madh njerëzish që kanë marrë tepër seriozisht gjithçka thuhet në të, por sidomos për faktin se jehona e tij nuk po mpaket me kalimin e viteve dhe që historianë e studiues vazhdojnë t‘u kushtojnë vëmendje e studime të pafundme.

Ekspertiza

Dhe vetëm përpara pak ditësh u bë publike edhe e reja e radhës që ka të bëjë me tezën që Dan Braun kërkon të hedhë në bestsellerin e tij "Kodi da Vinçi". E veçanta është se kësaj radhe nuk kemi të bëjmë me një zbulim shkencor të realizuar nga historianë, njohës të biblës, apo studiues të disiplinave që kanë të bëjnë me këto fusha. E reja e fundit mbi të vërtetat apo sajesat që servir autori i bestsellerit më të përfolur të kohëve moderne vjen pikërisht nga ekspertët e artit, të cilët, duke studiuar në mënyrën më të detajuar veprën e Leonardo Da Vinçit, kanë arritur në përfundimin se në të nuk ka asnjë element bindës që mund të vërtetojë teorinë e Dan Braun, përkundrazi. Ose, e thënë ndryshe, këta ekspertë nuk kanë asnjë dyshim se ajo që sheh autori amerikan në veprën "Darka e Fundit", nuk është aspak ajo që ka pasur ndër mend të shprehë piktori gjenial dhe që gjithçka lexohet në librin "Kodi Da Vinçi" është thjesht fryt i fantazisë së Dan Braun dhe autorëve që kishin shkruar përpara tij lidhur me këtë temë.

Misteri sipas Dan Broun

Në vija të trasha, në romain "Kodi Da Vinçi", Dan Braun hedh tezën se kisha katolike, për arsye që kishin të bënin me prestigjin e saj dhe mënyrën si kërkonte ta servirte veten në sytë e besimtarëve, që në kohët e hershme kishte marrë masa për fshehjen e një serie të vërtetash. Kryesorja mes tyre ishte zbehtësimi, në mos zhdukja e rolit të Maria Magdalenës, bashkëshortes së Krishtit, në gjithë historinë e kishës katolike. Sipas Dan Braun, institucioni fetar i druhej mundësisë së shenjtërimit të femrës brenda tij dhe sidomos pasi diçka e tillë do të sfidonte drejtpërdrejt rolin e Shën Pjetrit, kryesorit mes 12 apostujve të Krishtit dhe themeluesit të kishës katolike. Në roman nënvizohet fakti se në çastin e kryqëzimit Maria Magdalena ishte shtatzënë dhe priste një fëmijë nga Krishti. Menjëherë pas vdekjes së tij, gruaja shtatzënë udhëtoi drejt Francës ku u strehua nga hebrenjtë e Marsejës, qytet ku edhe nxori në dritë vajzën e tyre të cilën e quajti Sara, duke i hapur rrugë një vije pasardhësish të Krishtit. Fryt i bashkimit mes Jezu Krishtit e Maria Magdalenës do ishte edhe ajo që njihet në Francë si dinastia e Merovinëve.

Në të dy versionet, në atë që jep zyrtarisht kisha katolike dhe atë që shtjellohet te "Kodi Da Vinçi", elementi kyç është Grahali i Shenjtë. Në Bibël mësohet se Grahali i Shenjtë është kupa me fuqi mrekullibërëse që përdori Krishti gjatë darkës së fundit, në të cilin parashikoi se një prej ndjekësve të tij më të afërt do ta tradhtonte. Gjithashtu, në librin e shenjtë të të krishterëve nuk thuhet asgjë për ndonjë lidhje martesore të mundshme të Jezu Krishtit dhe aq më tepër për ekzistencën e një fëmije. Krejt e kundërta ndodh në veprën e Dan Braun. Për të Grahali i Shenjtë nuk është një kupë apo enë e çfarëdoshme, por një grua dhe pikërisht Maria Magdalena, gruaja që i dha jetë fëmijës së Krishtit dhe njëherësh vijës së pandërprerë deri sot të pasardhësve të tij. Sipas thrillerit të autorit amerikan edhe vetë emri i tij (në frëngjishten e vjetër quhet San Greal, manipulim i Sang Real) nuk do të thotë tjetër veç gjak mbretëror. Në këtë mënyrë, në bestsellerin amerikan arrihet në përfundimin se nuk bëhet fjalë për një kupë, por për disa dokumente që vërtetojnë këtë vijë gjaku mbretërore me pikënisje Jezu Krihtin dhe Maria Magdalenën. Ekzistenca e këtij vijimi të pasardhësve të të Krishtit qe një sekret që u zbulua nga kryqtarët pas pushtimit të Jerusalemit në vitin 1099 dhe do të ruhej me fanatizëm të skajshëm nga dy organizata po aq të mistershme dhe sekrete sa vetë historia e Grahalit të Artë: Priorati i Sionit dhe Kalorësitë e Tempullit, të cilët njihen ndryshe si tempullarët.

Priorati i Sionit dhe tempullarët

Priorati përshkruhet si një shoqëri sekrete mjaft misterioze e themeluar në shekullin XI (më saktësisht në vitin 1099 pas Krishtit), pikërisht me qëllimin për të ruajtur sekretin që fshihte nga sytë e kishës katolike pasardhësit e drejtpërdrejtë të Jezu Krishtit dhe Maria Magdalenës. Gjatë gjithë historisë së tij ky urdhër misterioz është drejtuar nga "Mjeshtrit e Mëdhenj", të cilët ishin edhe ndër njerëzit më të ndritur të epokave në të cilat jetuan. Për t‘u veçuar mes tyre janë Viktor Hygoi, Isak Njutoni apo Leonardo Da Vinçi.

Më shumë gjëra dihen për Kalorësit Tempullarë, urdhri tjetër sekret i krijuar nga Priorati i Sionit, i konceptuar si krahu i tij ushtarak që njëherësh kujdesej për financat e tij. Tempullarët patën fillesa mjaft të vështira, por brenda shumë pak kohësh u bënë një fuqi e madhe ekonomike e ushtarake, që pranonte të merrte urdhra vetëm nga Papa. Në të vërtetë qenë një shtet pa territor në zotërim, i cili e kishte kryeqytetin në Paris, në "Kullën e Tempullit" (tani e shkatërruar). Fillimisht detyra e tyre qe të mbronin pelegrinët që udhëtonin drejt Tokës së Shenjtë, por shumë shpejt u bënë armatë e përzgjedhur, një forcë e posaçme e krishterimit. Ishin shumë popullorë për të paktën dy shekuj. Më pas, me rënien e mbretërimit të frankëve në Tokën e Shenjtë, u kthyen në një organizatë të sikletshme - ndoshta edhe shumë të rrezikshme - pikërisht pasi nga njëra anë ishin zgjeruar së tepërmi duke dalë jashtë çdo kontrolli, dhe së dyti, pasi në synimet e saj nuk vërehej më ai për të cilën qe krijuar, pra thjesht mbrojtja e pelegrinëve që udhëtonin drejt Jerusalemit. Çelësi i këtij suksesi fshihej në faktin se ata shikoheshin si organizatë që fshihte një sekret shumë të madh, i cili, me gjithë shkatërrimin e urdhrit të tyre, arriti të transmetohej brez pas brezi në mënyrë të fshehtë dhe shumë të rezervuar. Persekutimet që pësuan, sipas shumë mbështetësve të teorive komplotiste (mes të cilëve edhe Dan Braun), nuk kishin pasur qëllime politike e ekonomike, por të tjera e shumë më të rëndësishme: të bënin të heshtte një të vërtetë të lashtë. Tempullarët ishin ngarkuar nga Priorati i Sionit të ruanin sekretin e pasardhësve të Krishtit dhe të garantonin hipjen në fuqi të dinastisë së shenjtë Meroviniane, e cila në fakt mbretëroi nga viti 447 në 751 të erës sonë në fronet e Evropës dhe të Jerusalemit. Kisha katolike u përpoq t‘i vriste të gjithë pasardhësit e kësaj dinastie dhe mbrojtësit e tyre në mënyrë që të mbante në fuqi trashëgiminë apostolike të Shën Pjetrit në vend të trashëgimisë heretike të Maria Magdalenës.

"Darka e Fundit", çelësi i sekretit të Da Vinçit

Çelësin e vërtetimit të gjithë teorisë së tij Dan Braun e mbështet te zgjidhja e enigmës që fsheh brenda saj piktura e famshme "Darka e Fundit" e Leonardo da Vinçit. Duke qenë se renditet si një ndër Mjeshtrit e Mëdhenj të urdhrit të Prioratit të Sionit, mund të supozohet lehtë se gjeniu italian ishte në dijeni të gjithçkaje, kishte të bënte me Grahalin e Artë, Maria Magdalenën dhe pasardhësit e tyre. Është pikërisht kjo edhe arsyeja për të cilën, sipas Dan Braun, Da vinçi në të djathtë të Jezu Krishtit nuk ka pikturuar Gjon Pagëzorin, një ndër 12 apostujt, siç mendohet gjerësisht, por pikërisht Maria Magdalenën. Kjo gjë mund të vërehet fare lehtë, mësohet në roman, duke vërejtur me kujdes trajtat mjaft femërore të kësaj figure. Një element tjetër që e përforcon edhe më tej këtë teori është mungesa në kuadër e asaj që mund të jetë Grahali i Artë. Nuk vërehet asnjë kupë apo enë, e cila mund të jetë kupa e shenjtë që përdori Jezusi gjatë darkës së tij të fundit. Me pak fjalë, kupa nuk ishte gjë tjetër, veç Maria Magdalena, gruaja që në trupin e saj bartte gjakun e Krishtit (fëmijën e tij). Kjo tezë përforcohet më tej falë germës "V" që mund të ravijëzohet fare lehtë duke vërejtur konturet e krijuara nga pozicionimi i trupave të Krishtit e Maria Magdalenës (Shën Pjetrit). Gjithashtu veshjet e të dyve (po marrim të mirëqenë se në kuadër është pikturuar Maria Magdalena) janë të kombinuara në atë mënyrë që të plotësojnë njëra-tjetrën: Krishti mban veshur një fanellë të kuqe mbi të cilën ka hedhur një pelerinë ngjyrë blu, ndërkohë që bluza e Maria Magdalenës është blu e mbuluar përgjysmë nga një pelerinë e kuqe. Me shumë gjasa, mësohet në libër, simbolizojnë dy pjesët e barta të martesës. Analizimi më i detajuar i kuadrit shfaq edhe një element tjetër që ka hapur mjaft diskutime, në rast se figura e Maria Magdalenës zhvendoset në krahun tjetër të kuadrit, përkrah Jezusit, koka e saj mbështetet në mënyrë të përsosur në supin e këtij të fundit. Dan Braun nuk ka asnjë dyshim se Leonardo da Vinçi, si Mjeshtër i Madh i urdhrit të Prioratit të Sionit ishte në dijeni të gjithë së vërtetës dhe i ka përdorur të gjithë këta elementë për të transmetuar në mënyrë të koduar martesën mes Krishtit e Maria Magdalenës dhe rolin e kësaj të fundit në jetën e atij vetë e atë të kishës katolike, krejt e kundërta e asaj që lexohet në librat kanonikë të Vatikanit.

Zbulimi i fundit

Por ekspertët e artit kanë arritur në një përfundim krejt të ri lidhur me identitetin e mundshëm të njeriut të vendosur në kuadrin "Darka e Fundit" në krahun e djathtë të Jezu Krishtit, rezultat që e trondit nga themelet gjithë teorinë ku Dan Braun ka bazuar tezën e tij. Në fakt ishte rënë dakord prej kohësh që edhe pse përfaqësonte Gjon Pagëzorin, trajtat e portretit qenë mjaft femërore, gjë që në njëfarë mënyre bënte të besueshme tezën e hedhur nga Dan Braun. Që portreti i këtij personi kishte trajta mjaft të theksuara femërore ishte rënë dakord edhe nga ana e specialistëve të artit, sidomos pasi u pranua nga të gjithë se fytyra e tij ngjante në mënyrë mbresëlënëse me atë të Shën Mërisë në kuadrin "Virgjëresha e Shkëmbinjve". Megjithatë specialistët e artit shpjegonin se në atë kohë ishte mjaft në modë përshkrimi i djemve në moshë të re me trajta të zbutura femërore dhe pikërisht ngjashmëria mes dy fytyrave përdorej si argument për të provuar se bëhej fjalë për Gjon Pagëzorin. Por cili është në të vërtetë njeriu i pikturuar në të djathtë të Jezu Krishtit për të cilin Dan Braun nuk ka asnjë dyshim se është Maria Magdalena, ndërkohë që ekspertët e artit e përcaktojnë si Gjon Pagëzorin. Njihet mjaft mirë fakti që Leonardo Da Vinçi nuk u ka vënë emra të pranishmeve në "Darkën e Fundit", gjë që është edhe motivi kryesor i hamendësimeve të shumta që hidhen lidhur me identitetin e tyre. Teoria më e fundit, e publikuar përpara pak ditësh në emisionin "Voyager" të kanalit televiziv "Rai" nga gazetari Roberto Giacobbo, te njeriu përkrah Jezusit nuk sheh as Maria Magdalenën as Gjon Pagëzorin, por Shën Mërinë, nënën e Krishtit. Shenjtoren që i dha jetë dhe që i qëndroi përkrah deri në çastin e fundit të ekzistencës. Sipas ekspertëve të artit që mbështesin këtë tezë, prova e pakundërshtueshme vjen thjesht duke i mbivendosur portretet mbi njëri-tjetrin: ngjashmëria është mbresëlënëse (shih ilustrimin në figurë). Te "Darka e Fundit", Da Vinçi ka riprodhuar në mënyrë besnike portretin e Shën Mërisë së "Virgjëreshe e Shkëmbinjve". Për shkak të ekspozimit për një kohë të gjatë ndaj agjentëve atmosferikë (kisha ku ruhet edhe sot është bërë dy herë pre e bombardimeve dhe kuadri ka mbetur për një kohë mjaft të gjatë krejt i zbuluar) portreti i "Darkës së Fundit" është zbehur mjaft dhe ka humbur mjaft nga origjinaliteti fillestar, megjithatë ekspertët nuk kanë asnjë dyshim për ngjashmërinë. Një pohim i tillë, në rast se do të rezultonte i vërtetë, do të hidhte poshtë të gjithë teorinë mbi të cilën është ngritur thrilleri i Dan Braun. Leonardo nuk pasur qëllim të transmetojë asnjë mesazh apo kod të fshehtë, asgjë që do të vinte Maria Magdalenën në qendër të komploteve të kishës dhe ekzistencën e një linje pasardhësish të Krishtit. Ka të ngjarë që gjërat të jenë shumë më të thjeshta: të ketë dashur që në çastet e fundit të jetës së Krishtit, përkrah t‘i vendoste gruan që e mbështeti në gjithçka dhe i qëndroi pranë deri në çastin e fundit.