Në rrugët e ish-Bllokut, në trotuare, nëpër rrugica, përditë, shohim plaka shamibardha që shesin prodhimet e pakëta të bahçes së tyre. Ndonjë çikore (apo radhiqe sic i thonë), hudhra të njoma, qepë, pak sallatë të freskët, spinaq, vezë...këto janë disa nga produktet që ato sjellin nga fshatrat rreth Tiranës, të transportuara në trasta të vjetra. Por plakat rrinë me frikë, të mbledhura sa një grusht e me vështrimin që s’i ndalet kurrë në një vend. Kujt i tremben? Pse shesin 10 lekë një tufë majdanoz e duket sikur me perimet të lenë në dorë dhe zemrën? “Merri edhe këto o nonë. Se do iki. Erdhi policia”. Nuk do ta besoja po të ma tregonte ndokush, por që nga larg, pranë Tiranës së Re, pashë me sytë e mi të fluturonte një arkë e vogël nga një anë dhe plaka shamibardhë në anën tjetër. Dy policë të Policisë Bashkiake, pasi kishin ndaluar makinën e tyre, po zbonin me dhunë plakën. “I kemi thënë 100 herë, nuk do shesin këtu, të shkojnë te tregu e të paguajnë taksën!”. Imagjinoni fitimet e bashkisë nga tufat me majdanoz të plakave shamibardha dhe sytë që mbyll bashkia nga milionat që ndokush tjetër fiton nga Reklamat abuzive në Tiranë, për shembull. Po plakat s’janë reklama, ndaj plakat, me ndihmë e policisë, kollaj “fluturojnë” nga një trotuar në tjetrin.
Kryeqyteti ka shumë pak gjëra karakteristike dhe, nga plakat shamibardha arkat e bashkisë, s’kanë për të “vënë dhjamë”; në vend që t’i persekutojë e t’i terrorizojë, bashkia do të bënte një punë me mend: T’u ofronte një treg falas, ku të gjitha të mblidheshin e të ekspozonin ushqimet e veta. Një treg dinjitoz ku çdo i huaj, por pse jo, edhe tiranas, do të blinte me kënaqësi ndonjë vezë të freskët, fruta dhe perime nga bahçet e plakave. Vetëm shamibardha