Geraldo Do Carmo Junior është brazilian dhe ka ardhur në Shqipëri për të luajtur futboll që në vitin 2000 

Atë e quajnë Geraldo Do Carmo Junior. Eshtë brazilian dhe ka ardhur në Shqipëri për të luajtur futboll që në vitin 2000. Në fillim erdhi te Partizani, ku ka luajtur rreth 3 vjet; pastaj tek Lushnja (vetëm 6 muaj); luajti pak edhe te Vllaznia, për të gjetur së fundi skuadrën e Apolonisë, që me sa duket, do të jetë streha e tij e fundit. Pasi provoi për ca kohë edhe kategorinë e parë me ekipin fierak, tani braziliani Zheraldo është rikthyer përsëri në superligë.
...Pak histori do të na e freskonte më shumë kujtesën për të gjithë ata që kanë ardhur në vendin tonë prej tokës magjike të futbollit.
I pari ishte Edu, një brazilian shtatshkurtër, i cili në kohën e "Eldoradës shqiptare të fajdeve", pat ardhur te Lushnja, së bashku me trajnerin argjentinas, ish-kampionin e botës në vitin 1978, Mario Kempes! Pastaj erdhën të tjerët, dhe jo pak, por plot 10 futbollistë, midis tyre edhe Zheraldo. Ishte viti 2000, tregon Zheraldo kur e pyes për mbresat që ka nga koha e qëndrimit në vendin tonë, dhe një shqiptar i lindur dhe rritur në Brazil, mik i njerëzve të familjes së protagonistit tonë, i kishte propozuar për të shkuar në Tiranë, ku do të luante atje me një ekip të njohur, shumë herë kampion. Pasi i kishin parë në lojë dhe studiuar nëpër kaseta, drejtuesit e Partizanit e sollën në Tiranë dhe, që prej asaj dite, ai dhe Oliviera ende vazhdojnë të luajnë në Shqipëri, ndërsa Marselinjo, Tiago dhe Ademar luajnë për skuadra të ndryshme braziliane. Të tjerët e kanë lënë futbollin, duke zgjedhur rrugë të tjera për të jetuar...
Së fundi, futbollin shqiptar e kanë "vizituar" edhe brazilianë të tjerë, madje të shumtë janë ata që kanë ardhur nga Afrika, sidomos... Natyrisht, si në të gjithë botën, por kur është fjala për një futbollist brazilian, ndryshon puna. Jo më kot vëmendja përqendrohet tek Ronaldinjo sot, ashtu siç bëhej vite e vite më parë, kur flitej për atë që njihet prej të gjithëve si mbreti i futbollit... Se Brazili është vendi ku luhet futbolli i vërtetë! Kështu po më thoshte atë ditë Zheraldinjo, kur po bënim "nxemjen" nëpërmjet këtyre kujtimeve, përpara se të zhvilloja intervistën me te. Ndërkohë, si fillim, e pyeta Zheraldon (kështu e kishte emrin në dokumente dhe jo Zheraldinjo) se përse ai, por edhe shumë futbollistë të tjerë brazilianë, quheshin kështu, me këtë prapashtesë në fund të emrit të tyre? Dhe ai, ashtu i urtë, i sjellshëm dhe mjaft i edukuar, si asnjë tjetër që kam pasur rastin të takoj deri tani në karrierën time shumë të gjatë gazetareske, më tha, gati me përunjësi, se të gjithë ata futbollistë me një trup jo shumë të madh, thërriten kështu në Brazil, me këtë prapashtesë përkëdhelëse. Dhe në çast më bëri krahasimin midis emrit Ronaldo dhe Ronaldinjos, për të qenë më i saktë me këtë "argument", ndërkohë që shqipja e tij nuk e lejonte për shpjegime më të hollësishme. Sidoqoftë, intervista me të qe tërësisht e kuptueshme dhe për më tepër e këndshme, ngaqë, siç thashë më sipër, tek Zheraldinjo gjeta një bashkëbisedues mjaft komod.
...Me një fëmijëri të bukur, mbushur me futboll, atje në Cuiaba, pranë të cilit lëshohet vrullshëm prej maleve hijerënda ujëvara e famshme Chapada Dos Guimaraes, Zheraldinjo e sjell përherë ndër mend vendin e tij, ndërkohë që për Shqipërinë thotë se është bërë atdheu i tij i dytë. Së shpejti pret që t'i vijë edhe e shoqja, Euzita, së bashku me Rafaelin 12-vjeçar dhe me më të voglin Regis. Ata kanë qenë edhe herë tjetër këtu, më tregon Zheraldinjo, por tani vijnë për t'u vendosur përfundimisht në Fier, në skuadrën e së cilës ai thotë se ka ndër mend të qëndrojë për shumë kohë si futbollist dhe pastaj në stafin drejtues të Apolonisë.
Një brazilian që i ka pëlqyer Shqipëria; një brazilian që flet dhe kupton shumë mirë shqip; një brazilian që i do dhe i respekton shqiptarët, sepse, siç thotë ai, edhe ata e duan dhe e respektojnë jo vetëm në fushën e lojës, por edhe jashtë saj. Nga vetë natyra e tij e butë dhe jo si mund t'i marrim ne me mend brazilianët, nëpërmjet temperamentit të tyre të zjarrtë, që shfaqet nëpër sambat dhe karnavalet e famshme, shpesh të shfrenuara, Zheraldinjo kuptohet shpejt se është i një lloji pak të veçantë. Miku i tij brazilian, Antonio, që drejton prej vitesh në Tiranë Kishën Ungjillore, thotë se të dielave zakonisht vijnë aty shumë besimtarë, midis të cilëve edhe brazilianët që jetojnë në Shqipëri, por Zheraldinjo, sipas tij, është nga më të devotshmit...
Kur e sheh ashtu, tepër të thjeshtë dhe të sjellshëm, atë që në Brazil ka luajtur për shumë ekipe, që nga viti 1988 e deri në vitin 2000; atë që ka arritur të luajë edhe kundër ekipeve të shquara e të njohura në të gjithë botën, si Santos dhe Palmeiras; një futbollist që është duartrokitur nëpër stadiumet e stërmëdha të Sao Paolo s e Rio de Zhaneiros, vetvetiu të shkon ndër mend se ardhja e tij në Shqipëri nuk ka qenë shansi më i mirë që atij mund t'i afrohej. Natyrisht, tashmë edhe ai e ka kuptuar se në të ardhmen e një futbollisti ndikon shumë lidhja që ai ka me menaxherin, cili është ai, çfarë aftësish ka për të të reklamuar dhe ndryshimi që ai ka si profesionist nga njerëzit spekulativë...
Duke dashur të jem sa më afër natyrës së tij, përpiqem gjithashtu me kujdes t'i flas për gjëra që mund të mos e mërzisin, p.sh., duke ia sjell anash e anash faktin se në kampionatin tonë, pikërisht ata që vijnë nga "toka magjike" e futbollit, nuk është se po bëjnë ndonjë figurë kushedi se çfarë... Dhe Zheraldinjo me shumë sedër më përgjigjet se Abilio ka qenë një futbollist i mrekullueshëm, por nuk është i sigurt për vlerësimin që mund t'i jetë bërë atij në vendin tonë!? Dhe shton se tjetër është të luash dhe të shfaqësh cilësi në fushat e Brazilit dhe tjetër në vende të tjera, sidomos në Shqipëri, ku sipas tij, ende nuk luhet futbolli më i mirë. "Vetëm ne, disa brazilianë që ndodhemi këtu, nuk mund ta ndryshojmë futbollin tek ju, aq më tepër që ne nuk është se jemi më të mirët,"- shton ai me modestinë e tij tipike...
Kur i kujtoj moshën e tij 34-vjeçare dhe mundësitë që ka për të shprehur në të ardhmen tek Apolonia, Zheraldinjo, çuditërisht, tregohet optimist për ekipin e tij fierak, duke vlerësuar shpirtin e grupit te të rinjtë që mbushin formacionin, ndërkohë që shton se presidenti Kokëdhima (e shqipton shumë mirë emrin e tij) do të bëjë disa ndryshime cilësore së shpejti, që do ta nxjerrin Apoloninë nga kjo gjendje në të cilën ndodhet deri tani...
Gati i brishtë në pamje, Zheraldinjo i tillë paraqitet edhe në fushën e lojës, por mënyra se si lëviz dhe si e organizon skuadrën, duke qenë i pranishëm thuajse në çdo aksion, e bëjnë tepër të dukshëm dallimin e tij nga të tjerët. Futbollist që nuk i njeh kartonët dhe debatet me arbitrat, që në fushë dhe jashtë saj respektohet nga të gjithë lojtarët dhe nga spektatorët, Zheraldinjo, megjithatë, e kupton shqetësimin e tifozëve fierakë, që janë të pakënaqur nga lojërat dhe rezultatet e arritura deri tani nga Apolonia... "Tifozët,- thotë ai,- janë njëlloj, si në Brazil ashtu dhe në Shqipëri, dhe në të gjithë botën. Ata prandaj vijnë për të na parë, për t'u kënaqur dhe jo për t'u mërzitur..."
Kam pasur rastin që të intervistoj futbollistin e parë brazilian që pat luajtur në Shqipëri dhe tani të bashkëbisedoj me një tjetër, si Zheraldinjo, që tashmë gati i shqiptarizuar, ka se çfarë të më thotë për nivelin e këtij sporti në vendin tonë, që ai, edhe pse na respekton shumë, megjithatë nuk ka se si të mos pohojë atë që ne nuk na pëlqen. "Kampionati në Brazil,- thotë ai,- është shumë i bukur dhe në botë atij mund t'i afrohet vetëm ai spanjoll. Ndërsa në kampionatin "tonë",- thekson Zheraldinjo,- ka gjëra që duken të bukura, sidomos kur shfaqen nga futbollistë të tillë si Klodian Duro, Muka, Bylykbashi, Beqiri, Dhëmbi, Sinani, Salihi... dhe veçanërisht nga Nevil Dede..."
Pele është mbreti në Brazil dhe në botë, Ronaldo dhe Ronaldinjo janë fenomenalë, por është edhe Romario nga më të mëdhenjtë, më kujton Zheraldinjo, hierarkinë e futbollistëve brazilianë, duke më lënë të kuptoj nga e gjithë ajo bisedë me të, ose më mirë, duke më krijuar njëfarë iluzioni se nga kjo "dinasti" e pashtershme talentesh edhe Shqipëria ka marrë pak aromë futbolli të vërtetë, pikërisht nëpërmjet tij dhe të tjerëve, që prej vitesh po luajnë tek ne...