INTERVISTA

Lëkundjet dhe tronditjet e mia shpirtërore

Kur e panë të linte trupën e baletit për t’u shndërruar në moderatoren e “Portokalli”, ndoshta të paktë qenë ata që besuan se Amarda Toska do t’ia dilte mbanë në këtë drejtim. Por Ami tregoi të kundërtën, duke i rezistuar kohës dhe shijes së publikut. Ajo është sërish moderatore në edicionin e ri të spektaklit dhe duket se e ka gjetur veten shumë mirë aty. Por fakti i të qenit person publik, krahas privilegjeve e anëve pozitive të dhuron edhe anët negative, të cilave as bukuroshja Amarda nuk ka arritur t’u shpëtojë. Pohon se shpesh është ndjerë keq kur e ka gjetur veten pre e faqeve rozë të gazetave, në shkrime që, sipas saj, më shumë kanë qenë telenovela të stisura nga fantazia e gazetarëve, se sa lajme të vërteta. E megjithatë tashmë ajo është mësuar edhe me këtë fakt, por ata që e kanë më të vështirë janë prindërit dhe të afërmit e saj, që shpesh shqetësohen për çdo gërmë që lexojnë.

Si e gjen veten në edicionin e ri të “Portokalli”?
Shumë mirë. Pa diskutim ka kaluar faza e emocioneve të para dhe pikëpyetjeve: si do të dal, si do të më presë publiku? Jam ndjerë shumë e lirshme në skenë dhe me emocione deri në atë pikë sa të më bëjnë mirë për të gjetur energjinë e duhur, por në asnjë mënyrë emocione negative.

Në këtë edicion je sërish me Agron Llakajn, ndërkohë që edicionin e kaluar së bashku me ju ka qenë edhe Xhemi. Më mirë me një partnere tjetër femër, apo vetëm me Gonin?
Unë e kam thënë që me Gonin jam ndjerë gjithmonë mirë, sepse është partner shumë komod dhe që bën për partnerin, të ndihmon shumë në skenë. Por edhe me Xhemin jam ndjerë njëlloj. Kur kalonim tekstet, apo bënim provat, gjithçka ecte si një lojë, bëhej e bukur, përvetësohej dhe bëhej e jona. Nuk mund t’i ndaj. Ka momente kur mund të jesh mirë me një femër, ka momente kur vërtet duhet krahu i mashkullit. Megjithatë në të dy rastet jam ndier shumë mirë.

Ke nisur si balerinë, ndërkohë që vazhdove në botën e spektaklit, të vjen keq që je shkëputur nga baleti?
Të them të drejtën nuk më vjen keq, sepse ka qenë zgjedhja ime për t’u shkëputur. Për sa kohë vazhdoj të jem në televizion kur më pëlqen dhe më krijohen mundësitë i kthehem edhe baletit. Koha e kufizuar, shkolla dhe puna nuk më lejojnë të krijoj një marrëdhënie sistematike me baletin, por aq sa do të jem në televizion më jepet mundësia edhe për numra baleti. Shpesh kur shoh trupën e baletit gjatë provave më lind dëshira të jem edhe unë mes tyre, për kënaqësinë time dhe për hir të gjithë atyre viteve që kam studiuar balet. Dhe e bëj, por pa ndjerë keqardhje. Nuk jam penduar, që jeta ime ka marrë këtë drejtim, madje përkundrazi jam shumë e kënaqur.

Si janë marrëdhëniet e tua me kolegët, mund të veçosh ndonjë prej tyre?
Në “Portokalli” mund të them me bindje, që pas kuintave dhe gjatë provave mund të gjesh më tepër humor nga sa përcillet në skenë. Janë të gjithë të komunikueshëm. Pastaj duke qenë se pjesa më e madhe e stafit janë meshkuj, ne femrat ndjehemi disi më të privilegjuara. (qesh) E gjithë kjo krijon një ambient tepër komod për të punuar dhe nuk ka stres e lodhje që nuk largohet përpara kësaj marrëdhënieje që kemi. Për mua është kënaqësi kur vij në punë.

A të merr kohë spektakli, duke pasur parasysh faktin që je edhe në shkollë?
Po. Kjo është edhe arsyeja që nuk mund të merrem gjatë me baletin.

Eshtë një punë si gjithë të tjerat, do kohën dhe impenjimin e vet. Sidomos tri ditët e fundit të javës, kur kemi provat gjenerale dhe shfaqjet ikin në mënyrë të llahtarshme.

Cilat janë anët pozitive dhe negative të të qenit person publik, e ke menduar ndonjëherë?
E kam menduar shpesh, sepse jo në pak raste jam ndjerë e mërzitur nga fakti që të tjerët më njohin. Por të mos jemi hipokritë, unë personalisht kur i vendos në peshore, shoh se marrin më shumë vlera anët pozitive. Eshtë kënaqësi kur të tjerët të njohin, të japin komplimente dhe vlerësime për punën që ke bërë. Në fund të fundit ky është edhe qëllimi. Janë shpërblime nga më të ndryshmet, qoftë financiare, qoftë edhe morale e shpirtërore. Ndërsa në anët negative janë momentet kur nuk do të jesh në qendër të vëmendjes, ato që krejt pa dashur të japin shqetësim. Unë jam tip që me raste nuk dua të jem në qendër të vëmendjes dhe nuk dua të bie në sy, ndryshe kjo nga sa mund të përfytyrohet për një vajzë spektakli, ndaj shpesh protagonizmi në ato raste kur nuk e kërkoj më krijon pakënaqësi. Pa lënë mënjanë pastaj edhe ato shqetësimet e vogla, por jo të pariparueshme që krijohen nga lajmet e ndryshme të gazetave tona.

Të shqetësojnë ato çfarë shkruhen për ty në gazeta?
Të them të drejtën në fillim shqetësohesha dhe problemi më i madh qëndronte te familjarët e mi. Si çdo vajzë, si çdo fëmijë i një prindi, nuk mund të ndjehem mirë kur prindërit, të njohurit e mi, lexojnë fantazira të shpikura nga gazetarët. Mendo kur zgjohesh në mëngjes dhe sheh që një gazetë ka shkruar për ty gjëra që përbëjnë telenovelë të fantazisë së gazetarëve. Në ato moment thua: “ah sikur të isha njeri i thjeshtë dhe të mos më njihnin”? Megjithatë, nëse ato që shkruhen janë të vërteta nuk më shqetësojnë aspak, mjafton që në këto faqe të mos ketë tendencë dhe keqdashje.

Në këtë kontekst, dua të ndalem edhe në lidhjen tënde aq të përfolur me aktorin e “Portokalli”, Ermal Mamaqi. Cila është e vërteta juaj?
No coment.

Në këtë mënyrë as i mohon dhe as i pohon fjalët që janë thënë?
Nuk kam përse flas për jetën time private për publikun e gjerë. Le ta marrin si të duan.

Nëse do të kishe mundësinë të ktheheshe pas në kohë, do të bëje sërish të njëjtat gjëra, apo ka ndonjë gjë për të cilën je penduar dhe do të doje ta bëje ndryshe?
Shpeshherë mendoj që do të ishte më mirë që në jetën time të kisha zgjedhur një profesion tjetër, jashtë artit, p.sh në ekonomi, menaxhim, apo një fushë më praktike. Mund të kishte qenë më fitimprurëse për të ardhmen. Por kur mendoj për jetën aktive që kam bërë dhe kënaqësitë shpirtërore që më ka dhënë arti, them që nuk më ka dalë keq, të paktën deri në momentin që po flasim. Studiova për balet dhe jam e bindur se është ky profesion që u bë urë lidhëse, e cila më ndihmoi për të arritur këtu ku jam. Ndjehem shumë mirë me arritjet e mia. Nuk kam asgjë për t’u penduar.

Si do ta përkufizoje veten në pikëpamje të karakterit?
Një karakter i qetë, por deri diku i lëkundur...

A ka një pikë të fortë në personalitetin tënd?
Të menduarit e gjerave 2 herë dhe qetësia që më karakterizon. Nuk jam natyrë e vrullshme. Prirem nga arsyeja dhe jo nga instinkti.

Po pika jote e dobët?
Eshtë pikërisht ajo lëkundja për të cilën fola më sipër. Në shumë raste i kam bërë dëm vetes sime, sepse ndjehem keq nga fakti që nuk arrij të jem shumë e fortë dhe kjo më krijon tensione të brendshme.

Ke studiuar balet, punon në televizion dhe je në vitin e fundit, dega Psikologji. Ku do të vazhdojë Ami në të ardhmen?
Në ekran mund të vazhdoj me vite të tëra, por mund edhe të shkëputem prej tij. Pra, duhet të pranojmë që gjithçka është evazive. Nga vetë natyra, televizioni pëson ndryshime të herëpashershme dhe nuk mund ta mendosh veten pjesë e pandarë e tij. Gjithsesi, një ditë mund të shkëputem nga ekrani dhe për këtë jam e ndërgjegjshme, ndaj edhe kam zgjedhur një fushë tjetër, siç është psikologjia që nuk ka të bëjë me bukurinë që të fal natyra për sa kohë gëzon rininë. Natyrisht edhe aty rrugët e kësaj fushe nuk janë lirshmërisht të hapura, aq më tepër në sistemin tonë.. Unë nuk shihem aty si Ami, por thjesht si një studente që një ditë do të ushtrojë profesionin e saj.

Në këtë drejtim nuk ke ndjerë asnjëherë privilegje?
Në shkollë absolutisht jo. Dhe për këtë më vjen mirë, sepse gjithçka kam arritur e kam falë punës sime.