Historia ime zë fill me vitin e mbrapshtë të 97-ës, kur si gjithë të tjerët dhe unë u ndodha mes plumbash dhe bombash duke mos ditur se ç'po bënim", - tregon Fatosi. Nuk mund të mos ndiej një dhembje të madhe teksa mundohet të ndërtojë historinë e ditës që do ta ndryshonte krejtësisht jetën e tij. "Kur u hapën depot u nisa për të përfituar diçka, por duket se kjo do të më kushtonte shumë, aq sa... dhe tregon këmbët. Isha pranë një depoje armatimi të hapur më parë dhe po shihja se ç'mund të më hynte në punë, kur një plumb qorr, i cili nuk arrita të kuptoj se nga erdhi, (pasi aty ndodheshin shumë persona të cilët kishin rrëmbyer armët po qëllonin pa ditur se ku e drejtonin armën) më preku shtyllën kurrizore. Nuk mbaj mend asgjë, - tregon ai, - kur jam përmendur, isha në spital. Kisha mbijetuar, por kisha mbetur i paralizuar nga mesi e poshtë. Tmerri do të vinte më pas. Çdo ditë që kalonte, humbisja dëshirën për të vazhduar jetën. Ishin vëllezërit, miqtë, shokët dhe bashkëshortja, që më shtynë përpara. Kështu nisi të zgjohej dëshira për të luftuar me fatkeqësinë dhe për të ringjallur jetën. Dhe ia dola mbanë", - përfundon Fatosi.